De eerste 100 dagen van Sjouke

Assimilatie

Of het nu ondanks of dankzij de periode van corona is, daar ben ik nog niet uit. Maar zeker is dat het niet veel moeite heeft gekost om gewend te raken aan mijn nieuwe werkomgeving. KokxDeVoogd is niet groot, waardoor je de meeste collega’s al snel leert kennen. En daarbij wisselen verschillende projecten elkaar in snel tempo af, waardoor je al snel procesmatige patronen herkent. Je hebt met verschillende teams projecten opgestart, en je hebt met verschillende teams projecten afgerond. En dus denk je dat je na zo’n honderd dagen – hoewel verrassingen onvermijdelijk zijn – geen héle grote verrassingen meer zult tegenkomen.

En dan …

… dan komt dát moment.

Dat moment, dat je met schrik beseft dat je zelf zojuist – jawel – jargon in de mond hebt genomen.

En dan niet jargon van het gewone ‘lelijke’ soort, maar van het soort dat gerust taalvandalisme genoemd kan worden. “Nee hè?!”, verzuchtte ik in mezelf. Van alle dingen die ik me had voorgenomen, was dit wel het laatste.

Hoe snel kan het gaan? Inmiddels heb ik al enige tijd geen jargon meer gehoord. Althans, niet bewust. Te druk om er op te letten? Heeft het functionalisme mijn liefde voor de retorica verstikt? Of verloopt het proces van assimilatie aan de nieuwe werkomgeving gewoon uitstekend? Dit laatste klinkt het meest aantrekkelijk.

Wat de illustratieve waarde van deze anekdote ook mag zijn, in oprechtheid kan ik zeggen dat ik mijn ontvangst bij KokxDeVoogd als allerhartelijkst heb ervaren. De wil om er met zijn allen iets van te maken, de collegiale betrokkenheid, en de gerichtheid op samenwerking – tussen collega’s met verschillende expertises –  heb ik vanaf het begin opgemerkt en gewaardeerd. In een dergelijke context is het inderdaad niet moeilijk om al snel je draai te vinden.